မိုးပံုျပင္ (၂)

မိုးေရေတြ စိုၿပီးျပန္လာတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေဒၚေလးက ဆီးႀကိဳၿပီးေမးပါတယ္။ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာဘဲ ေဒၚေလးကို စၿပီးမုသားသံုးမိ တယ္။ ဆရာမ ကိုငွားလိုက္လို႔ လို႔ …

ကြၽန္ေတာ္႔ေဒၚႀကီးဆိုတာက အေဖ႔ရဲ႕ အစ္မပါ။ အရင္ကေတာ႔ အထက္တန္းျပဆရာမ တစ္ဦး ပါ။ ဆရာမ ေဒၚခင္စန္း၀င္းဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ အခုေတာ႔ ေဆးပင္စင္ယူလိုက္ၿပီး အိမ္မွာပဲ တရားစာအုပ္ေလးဖတ္၊ ပုတီးေလးစိတ္နဲ႔ေပါ႔။ သားသမီးလည္း မရွိေတာ႔ တူ၊ တူမေတြျဖစ္တဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ န၀မတန္းလည္း ေအာင္ေရာ ဒီႏွစ္ ၁၀တန္း ငါ႔တူေလးကို တာ၀န္ယူၿပီးၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းထားေပးမယ္လို႔ ခြင္႔ေတာင္းေတာ႔ သားသမီး မရွိတဲ႔ေဒၚႀကီးကို စာနာၿပီး ခြင္႔ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ျပန္ေတာ႔လည္း ကြၽန္ေတာ္႔ကို သူမ်ားေတြ လို က်ဴရွင္ေတြ၊ ၀ိုင္းေတြ မတက္ရဘူး။ ဒီစာေတြေလာက္ေတာ႔ ငါ ကိုယ္တိုင္သင္ႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး အိမ္မွာပဲ စာျပေပးပါတယ္။
ဒီေန႔လည္း ေဒၚႀကီး ဘာေတြသင္လို႔ သင္သြားမွန္း မသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္႔ အေတြးထဲမွာေတာ႔ ညေနက သူ ကြၽန္ေတာ္႔ဆီက ထီးေလးယူၿပီး လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ မ်က္ႏွာေလးရယ္၊ ေက်းဇူးပဲ ဆိုတဲ႔စကားသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကိုပဲ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ေန မိတယ္။ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္အတန္းကလည္း ဆိုတာေတြကို အရမ္းသိခ်င္လာပါတယ္။ တကယ္႔ကို စြဲထင္က်န္ရစ္ေနခဲ႔တဲ႔ အသံေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးပါပဲ။ အိပ္ေရးမပ်က္ေပမယ္႔ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီအမည္မသိတဲ႔ မေခ်ာေလးနဲ႔ ဆံုေတြ႔ရတာေတာ႔ ရင္ခုန္စ ရာေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။ အိပ္မက္သည္စိတ္၏ ေျခရာတဲ႔။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ ေကာင္မေလးက အဲဒီေလာက္ေနရာယူသြားၿပီးလားဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအိပ္မက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲ စတင္တတ္သလား အာဒမ္ရယ္။ ေျဖစမ္းပါဦး။
ေနာက္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းတက္ေနၿပီ။ အခန္းထဲကို ၀င္ဖို႔အတြက္ ဆရာမကိုခြင္႔ေတာင္းၿပီး ကိုယ္႔ေန ရာမွာထိုင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာမက အတန္းတက္နာမည္ေတြ စေခၚေနပါၿပီ။ ေယာက်ာ္းေလးေတြ နာမည္ေခၚ ၿပီး မိန္းကေလးေတြနာမည္ေတြ ေခၚပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သင္ရမယ္႔စာအုပ္ကိုထုတ္ဖို႔အတြက္ လြယ္အိတ္ကိုဖြင္႔ေနတဲ႔အခ်ိန္
"နန္းေ႐ႊစင္ထြန္း"
"လာပါတယ္ဆရာမ "
အခိုက္အတန္႔ေလးမွ တကယ္႔ကို အခိုက္အတန္႔ခဏေလးပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို လြယ္အိတ္ထဲကထုတ္ရင္း ရင္းႏွီးေနတဲ႔ အသံေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကို ၾကည္႔လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေသြးလည္ပတ္မႈေတြ ေခတၱခဏ ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ႔ရတာေပါ႔။ ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ထူးဆန္းလွပလိုက္တဲ႔ ကံၾကမၼာရဲ႕ က်ီစယ္မႈပါလဲ။ လမ္းေပၚမွာထြက္ရပ္ၿပီး ကမၻာႀကီးက ဘယ္ေန ရာမွာလဲလို႔ ေမးေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္လို ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္႔ အိပ္မက္ေတြအားလံုးကို စိုးမိုးထားခ႔ဲတဲ႔ သူမ ဟာ ကြၽန္ေတာ္႔ေရွ႕က ထိုင္ခံု မွာထိုင္တဲ႔ အလွဧကရီေလးျဖစ္ေနတာကိုး။ နာမည္ေလးလည္းလွ၊ လူကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ နန္းေ႐ႊစင္ထြန္း ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးရယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာမက ရင္ဘတ္တံဆိပ္ မပါသူေတြကို မတ္တတ္ရပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သ တိရမိပါတယ္။ ဟာ…သြားၿပီ ခ်ည္တံဆိပ္ မကပ္ရေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။ အိတ္ကပ္ထဲက ခ်ည္တံဆိပ္ေလး ထုတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ အသာေလး တင္ထားလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ အျပဳအမူကို ေတြ႔သြားတဲ႔ နန္းေ႐ႊစင္ထြန္း ကမတ္တပ္ရပ္ၿပီး
ဆရာမ သူတံဆိပ္ပါ မလာဘူး
႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ ဆရာမ က တံဆိပ္မပါပဲနဲ႔ ဘာလို႔ မတ္တပ္မရပ္တာလဲ … ကြၽန္ေတာ္လက္ ကေလးပိုက္ၿပီး ဆရာမေ႐ွ႔ကို သြားရပ္မိတယ္။ ေနာက္ေန႔အပ္ခ်ည္နဲ႔ေသခ်ာခ်ဳပ္ၿပီး တပ္လာခဲ႔ၾကားလားဆိုၿပီး လက္ထဲကႀကိမ္လံုးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး ျပန္ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆရာမ ေ႐ွ႕ကျပန္လာၿပီး သူ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေခါင္းေလးငံု႔ ၿပီး ရယ္ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အရမ္းလွတယ္ သူရယ္။ ေန႔လည္ထမင္းစားဆင္းေတာ႔ ထမင္းဗူးေလးယူၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို သြားမလို႔ လုပ္တုန္း သူက ေနာက္ကိုလွည္႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႔ကိုေျပာတယ္။
" မိုးစက္၀င္း၊ မေန႔က နင္႔ထီးကို ငါ က်ဴရွင္မွာ ေမ႔က်န္ခဲ႔တယ္။ အားနာလိုက္တာဟာ။ အဲဒါေနာက္ေန႔မွ ငါ ျပန္၀ယ္ေပးမယ္ေနာ္ ရတယ္ မဟုတ္လား"
"ရပါတယ္ ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ၀ယ္ေပးမေနပါနဲ႔ေတာ႔၊ အမွတ္တရေပါ႔ဟာ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး "
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ ငါျပန္၀ယ္ေပးပါ႔မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထမင္းဘူးေလးကိုင္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ႔တယ္။ တန္ဘိုးက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူ႔ အၾကားမွာ အမွတ္တရေလး တစ္ခုျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ေနာက္ရက္ေတြ ေနာက္ရက္ေတြတိုင္း ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အလုပ္တစ္ခုပိုလာတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ စာသင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ခုိး ခိုးၾကည္႔ရလို႔ ေပါ႔။ အဲဒီလိုေလး သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ခိုးၾကည္႔ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ရင္ေတြခုန္တယ္။ စိတ္ေတြ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ အမွတ္တမဲ႔ သူ ေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ အၾကည္႔ျခင္းဆံုသြားခဲ႔ရင္ ကြၽန္ေတာ္ပိုၿပီး ရင္ေတြခုန္ခဲ႔ရတယ္။ သူ႔ကို စၿပီး စိတ္၀င္စားမိတဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ရင္ခုန္မႈေတြ အားလံုး ကြၽန္ေတာ္႔မွာ ျဖစ္တည္ခဲ႔တယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔အနားမွာ ေနရတဲ႔ေက်ာင္းခ်ိန္ကာလေလးကို ကြၽန္ေတာ္မက္ေမာလာ တယ္။ ေဒၚႀကီး စာသင္ၿပီးလို႔ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း စာၾကည္႔ေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ ခဏ ခဏ သူ႔အေၾကာင္းေတြက အေတြးေတြထဲ ၀င္ ၀င္လာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ သူက စိုးမိုးထားသလဲဆိုရင္ ကဗ်ာဆိုတာဘာလဲ၊ ကာရံလိုက္ေအာင္ဘယ္လို ေရးဖြဲ႕ ရလဲဆိုတာ မသိခဲ႔တဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကိုေတာ႔ ကဗ်ာလိုလို၊ စာလိုလို ခ်ေရးတတ္ေနၿပီ။ အဲဒီ ျဖစ္တည္မႈေတြကိုသာ အခ်စ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္လို႔ ၀န္ခံရေတာ႔မွာဘဲ။
တစ္ရက္ ထမင္းစားဆင္းလို႔ ထံုးစံအတိုင္း မ်ိဳး၀င္း၊ မင္းလိႈင္တို႔နဲ႔အတူ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထမင္းစားေနတုန္း ကြၽန္ေတာ္႔ရင္ထဲ မွာရွိတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြအားလံုးကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပမိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲမွာ ခံစားေန တာထက္စာရင္ ရင္ဖြင္႔ေျပာျပလိုက္ရရင္ ေပါ႔သြားမွာပါဆိုတဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္း ပါ ပါတယ္။ မ်ိဳး၀င္းက စကားတစ္လံုးမွ မဆိုပဲ လက္ၫိႈးညႊန္ျပေနလို႔ လိုက္ၾကည္႔မိပါတယ္။
"ေဟ႕ေကာင္ မင္းက ဘာလဲကြ။ ငါကဘာကို ၾကည္႔ရမွာလဲ"
"ဟုိမွာေလ ေ႐ႊစင္ တည္ခိုးခန္း ဆိုတာကိုေတြ႔လား"
" ေအးေတြ႔သားပဲ၊ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ"
"ဟာ …မင္းကလဲ ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြ၊ အဲဒါ ေ႐ႊစင္တို႔တည္းခိုးခန္းေလကြာ။ ေ႐ႊစင္႔ မိဘေတြပိုင္တယ္"
"ဟာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ" ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္အံ႔ၾသသြားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ႔ ေက်ာင္းသူေတြလို ႀကြား၀ါ ျခင္း၊ တန္ဖိုးႀကီးအလွျပင္ ပစၥည္းေတြကိုသံုးၿပီး အဆမတန္ ျပင္ဆင္လြန္းျခင္းမရွိ။ အၿမဲတမ္း ၾကည္႔လိုက္တိုင္း သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ႐ိုး႐ိုး ယဥ္ယဥ္ ပံုစံေလးနဲ႔ပဲ ျမင္ေနရလို႔ပါ။ မင္းလိႈင္ကေတာ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္။
"ငါ ထင္ေတာ႔ ထင္သားပဲ။ အတန္းထဲမွာ မင္း ေ႐ႊစင္ ကို ခို္းခိုးၾကည္႔ေနတာကို ငါရိပ္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လဲကြာ ေယာက်္ားေလးက မိန္းကေလးကို ခ်စ္တာပဲ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ေ႐ႊစင္က အိေၿႏၵႀကီးတယ္ကြ။ သူမ်ားေတြလို စကားလိုက္ေျပာတာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္ရင္ေတာ႔ သူမင္းကို အထင္ေသးသြားလိမ္႔မယ္။
"ဟာကြာ၊ အဲဒီလိုလဲ ငါ မလုပ္ရဲပါဘူး"
" ဒါေပမယ္႔ မင္း ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတာေတာ႔ သူသိေအာင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ျပဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ကြ"
"ငါ ပါးစပ္ကေနေတာ႔ ဖြင္႔မေျပာခ်င္ေသးဘူးကြာ။ ေျပာလည္းမေျပာရဲဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ ေျပာလည္း သူ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ဘူးကြ"
" ေအး အဲဒါေတာ႔ ဟုတ္တယ္၊ မင္းစိတ္ေအးေအး ထားပါကြာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္"
" ငါ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးတဲ႔အတြက္ မင္းတို႔ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ကြာ"
ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ အတူ ေဒၚႀကီးရဲ႕ သင္ၾကားျပသမႈ ေကာင္းတာေတြေၾကာင္႔ အတန္းထဲက စာေတာ္တဲ႔သူေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပါလာတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ စာေတြေလ႔လာ သင္ယူရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ေရာက္လာေတာ႔ ေဒၚႀကီး နဲ႔ ဦးႀကီးက ကြၽန္ေတာ္႔ကို မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ ေနရာေတြလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ သူ႔ကို သတိရမႈေတြဟာ ေန႔ခင္းဘက္ေတြမွာ သြားလာလည္ပတ္ရင္း မသိသာေပမယ္႔ ညပိုင္းအခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ ပိုၿပီး သိသာလာတယ္။ အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေလးမွာ ထိုင္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ခ်စ္သူကို သတိရေနမိတယ္။ လြမ္းတယ္ ေ႐ႊစင္ရယ္။ ဖတ္ဖူးတဲ႔ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဖြဖြျပန္႐ြတ္ေနမိတယ္။ ကိုဥာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ) ရဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ လက္ေတြ႔ ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရတဲ႔ ေ၀ဒနာေလး ေတြနဲ႔လည္း ထပ္တူက်ေနလို႔ပါ။ ႐ြတ္ေနရင္းလည္း စာဆိုရွင္လည္း ငါ႔လိုခံစားခ်က္ေတြရွိခဲ႔လို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ဆိုၿပီး စာနာမိျပန္ပါတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က "ျပည္႔စံုတဲ႔ဘ၀" တဲ႔ …

ဘ၀ရဲ႕ ျပည္႕ စံုျခင္းဆိုတာ
ေငြေတြ …
ဂုဏ္ေတြ …
ကားေတြ …
အေပၚယံပကာသနေတြတဲ႔လား။

ငါ႔အတြက္ျပည္႔စံုျခင္းကေတာ႔ …
ညအခါ လသာသာမွာ …
ခ်စ္သူကိုေထြး
ပါးကိုေမႊးၿပီး
ၾကယ္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနရျခင္းပါ…။

ဟုတ္တယ္ ေ႐ႊစင္ရယ္။ ဂုဏ္ေတြ၊ ေငြေတြကို ကိုယ္မမက္ေမာပါဘူးကြယ္။ ေ႐ႊစင္နဲ႔အတူ ၾကယ္ေလးေတြကို အတူေရၾကည္႔ခ်င္ တယ္။ ခ်စ္ေနရသူအေၾကာင္း ေတြးေနရင္း ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ႔ ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင္႔ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေနတာကို သူသိေအာင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေဖာ္ျပမယ္ဆိုတာေပါ႔။ ၾကယ္ေရာင္စံုေတြနဲ႔ လင္းလက္ေတာက္ ပေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကိုၾကည္႔ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးေရယာဥ္ေၾကာထဲမွာ ေမ်ာေနရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလာမိပါ တယ္။ ရွိတဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္တတ္သလို ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ခ်ေရးမိတယ္။

အဆင္႔ျခင္းရယ္ မတူ
အျမင္႔လူကိုမွ
ၾကင္နာခဲ႔ရ
ကို႔ဘ၀ ရင္ေမာရရပါလား …

ခ်စ္ေနတာကို မဖြင္႔ဟ
ခံစားခ်က္ကို မေဖာ္ျပရဲ
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ႔
အျဖဴေရာင္စည္းနားမွာ
ရပ္ေနမိတာ ၾကာပါၿပီ …

အခုေတာ႔ …
ႏွလံုးသားရဲ႕ ေစခိုင္းမႈ
ရင္ခုန္သံေတြရဲ႕
ေတာင္းဆိုမႈအရ
ကမၻာႀကီးကို သက္ေသထားၿပီး
ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာပါရေစ …

ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔တဲ႔ ပထမဆံုးေန႔မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းကို အေစာႀကီး ေရာက္ေနခဲ႔တယ္။ သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္တဲ႔ စိတ္ကဘယ္ေလာက္ ေတာင္စိုးမိုးေနသလဲ မသိပါဘူး။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခံုနားမွာ ထိုင္ၿပီး နာရီ လက္တံေတြ ကိုပဲ ေငးၾကည္႔ေနမိတယ္။ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာဗ်ာ … အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေ႐ႊစင္ ဘုရားပန္းအိုးေလးကိုင္ၿပီး အခန္းထဲကို၀င္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ထင္တာက အခန္းထဲကို ပထမဦးဆံုးေရာက္တဲ႔သူက ကြၽန္ေတာ္ဘဲလို႔ ထင္ထားခဲ႔တာ။ အခုေတာ႔ သူက ကြၽန္ေတာ္႔ထက္ အရင္ဆံုးေရာက္ႏွင္႔ေနတာေပါ႔။ လြယ္အိတ္ကို စာသင္ခံုထဲ ထည္႔ထားေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ သတိမထားမိခဲ႔တာပါ။
"မိုးစက္၀င္း အေစာႀကီး ေရာက္ေနပါလား"
"ဟုတ္တယ္ဟာ ဒီေန႔ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး ေက်ာင္းကို အေစာႀကီး လာခ်င္ေနတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ႔တာဘဲ"
"ငါ နင္႔ကို ေပးစရာ ရွိတယ္ဟ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲဘဲ ႔ စာသင္ခံုကို ဖြင္႔လြယ္အိတ္ထဲကေနၿပီး ပစၥည္းေလးတစ္ခုထုတ္ေပးတယ္။ ဘာပစၥည္းလည္းဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိေနမွာပါ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သိပ္လွပတဲ႔ ထီးေလးတစ္ေခ်ာင္းပါ။
"နင္႔ကို ေပးမယ္ ေပးမယ္ နဲ႔ ျပန္မေပးျဖစ္ဘူး ဘာလို႔လဲဆုိေတာ႔ ငါ႔မုန္႔ဖိုးထဲကေန စုၿပီး ျပန္၀ယ္ေပးခ်င္တာနဲ႔ နည္းနည္း အခ်ိန္ၾကာ သြားတာပါ"
"ရပါတယ္ဟာ ငါက ေမ႔ေတာင္ ေမ႔ေနၿပီ"
သူ ကြၽန္ေတာ္႔ကို အလွပဆံုး ၿပံဳးျပၿပီး စကားတစ္ခြန္းဆိုတယ္
"နင္နဲ႔ငါ အတြက္ အမွတ္တရ ေပါ႔တဲ႔။ တကယ္လည္း အမွတ္တရပါပဲ ေရႊစင္ရယ္"

တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ေျပာၾကရင္း သူရဲ႕လွပတဲ႔ အၿပံဳးေတြ၊ ခ်ိဳလြင္တဲ႔ စကားသံေတြထဲမွာ နစ္ေမ်ာရင္းတိုေတာင္းတဲ႔ အခ်ိန္ကာလေလးကို ရင္ခုန္လႈပ္႐ွားစြာ ေပ်ာ္၀င္ေနမိခဲ႔တယ္။ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ေအးခ်မ္းတဲ႔ ဒဏ္ကိုခံႏိုင္ဖို႔ အျဖဴေရာင္ဆြယ္တာေလး ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔သူမ ဟာ ကြၽန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ႔ တကယ္႔နတ္သမီးေလး တစ္ပါးပါပဲ။ ေၾသာ္…ေျပာဖို႔တစ္ခုေမ႔က်န္ခဲ႔တယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ႔ အျဖဴေရာင္ဆြယ္တာေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ အနီေရာင္ခ်ည္စေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ စာတန္းေလး တစ္ခုရွိတယ္။ Sweet Heart တဲ႔။

ေန႔လည္ ထမင္းစားဆင္းေတာ႔ မနက္က သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အေၾကာင္းကို မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ မင္းလိႈင္ကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ မ်ိဳး၀င္းက ဘာေျပာ လဲဆိုေတာ႔ မင္းခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာကို သူသိေအာင္လုပ္ေတာ႔တဲ႔ …
"ေအး ငါလဲ အဲဒါကို စဥ္းစားေနတာကြ ပါးစပ္နဲ႔ေတာ႔ ဖြင္႔မေျပာရဲဘူးကြာ။ စာလဲ လိုက္မေပးရဲဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိဘူး"
"ေအး အဲဒါဆို ငါေျပာျပမယ္ မင္း ေသခ်ာနားေထာင္"
မ်ိဳး၀င္း က ကြၽန္ေတာ္႔ကို အႀကံဥာဏ္တစ္ခုေပးတယ္။ အဲဒီအတိုင္းစြန္႔စားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သတ္မွတ္ရက္က တနလၤာေန႔။

ဆက္ရန္ ...

မိုးစက္
26.7.2007 (AM 10:28)