စိမ္းလန္းေသာ ေျမျပင္မွ ကြက္လပ္ေလးတစ္ခု ( ၂ )

အပိုင္း(၁) မွ အဆက္ ...

ဒါေပမယ္႔ …… ဒါေပမယ္႔ ေပါ႔ဗ်ာ….. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းကြာဖို႔ရာအတြက္ အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာ ပါတယ္။ အေဖ႔မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကိုရင္၀တ္ၿပီး သာ႔သနာေဘာင္ထဲမွာ ပဲ တရားအားထုတ္ေနတာပါ။ အခုေတာ႔ ဓမၼစာရိယဘြဲ႕ရၿပီး မႏၲေလးမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ သီတင္း ေဆာက္တည္ေနပါတယ္။ ဦးပဥၹင္းႀကီးက အေဖ႔ကို သတိရလို႔ ဆိုၿပီး မႏၲေလးကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာကို ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္ေရာက္လာပါတယ္။ အေဖလည္း သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ ဦးပဥၹင္းႀကီး ကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ ၀မ္းသာၿပီး စကားလက္ဆံုၾကလို႔မၿပီးေတာ႔ပါဘူး။ ဦးပဥၹင္းႀကီး က အေဖကိုေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ထဲမွာ ပညာေရးနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ မပါေၾကာင္း၊ အဲဒီအတြက္ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၿမိဳ႕သို႔ ေခၚသြားၿပီး ဘြဲ႕ရတဲ႔အထိ တာ၀န္ယူခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါတယ္။ တခဏတာ ဆြံအသြားတဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ အဓိပၸာယ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ေဖာ္ေဆာင္ရင္း အိမ္အ၀င္ တံခါးေပါက္နားမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွမ္းၾကည္႔ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကည္႔ေနရင္းမွာဘဲ ဦးပဥၹင္းႀကီးက ၿမိဳ႕မွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုတိုးတက္ေနတယ္ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း၊ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လသာေနတာကို အဟုတ္ႀကီး ထင္မွတ္မေန သင္႔ေၾကာင္းနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ တိုးတက္ရာ၊ တိုးတက္ေၾကာင္းေတြကို ရွာေဖြေပးသင္႔ေၾကာင္းကို အေဖ တို႔၊ အေမတို႔ နားလည္ေအာင္ ေသခ်ာရွင္းျပေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၿပီး နားမေထာင္ ခ်င္ေတာ႔တာနဲ႔ အားလံုး နဲ႔ ေ၀းရာကို ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ နည္းနည္း မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ မအိပ္ေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထိုင္ေစာင္႔ေနတဲ႔ အေဖ႔ကို ေတြ႕တယ္။ အေဖ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာအေၾကာင္းေတြအရာကို ေျပာမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳသိေနတယ္။ ထင္တဲ႔ အ တိုင္းပါဘဲ အေဖရဲ႕ ဆႏၵက ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ ေစခ်င္ တယ္တဲ႔။ စကားလံုးေတြ ရွာႀကံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆန္မယ္ လုပ္တုန္းမွာ အေဖက မေျပာစဖူး စကားအရွည္ ႀကီး ေျပာလာတယ္။
“သား မိဘေက်းဇူးဆပ္တယ္ ဆိုတာ မိဘကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးျပဳစုေနမွ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘ စကားကို အတိ အက် လိုက္နာတာက လည္း မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္တာနဲ႔ အတူတူပါဘဲ အခုဟာက အေဖတို႔ကို လုပ္ကိုေကၽြး ေမြး ခိုင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး အေဖ ေမြးထား တဲ႔ သား သမီးေတြထဲမွာ တမီးေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းဆိုသလို မင္းကို ဘြဲ႕ရပညတတ္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ႔ အေဖတို႔ အသက္ေတြလည္း အရမ္းမႀကီးေသးပါဘူး။ မင္း ပညာသင္ေနတဲ႔ ၄၊ ၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ေကာင္းေကာင္း ရွာေပးႏိုင္ ပါေသးတယ္။ လိုရင္းေျပာ ရရင္ မိဘရဲ႕ ေမတၲာကို တံု႕ျပန္တဲ႔ အေနနဲ႔ အေဖတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ အတိုင္း သား ႀကိဳးစားေပးပါလို႔ ေျပာခ်င္ တယ္ကြာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို နဲ႔ ထထြက္သြားတဲ႔ အေဖရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုၾကည္႔ရင္း ဆြံအေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာ လိုက္ရပါဘူး။ စကားလံုးေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ခံလိုက္ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္စြာ နဲ႔ဘဲ ေန႔ေတြ ညေတြ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ႔ တယ္။ ေ၀ႏွင္းနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပေတာ႔ သူငိုေန တယ္။ သူ႔လက္ဖ၀ါးေလး ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ကိုင္၊ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၿပီး မိနစ္အေတာ္ၾကာ စိုက္ ၾကည္႔ေနတယ္။ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ သူ႔မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ ႏွက္ေနတာကို ေတြ႕ လိုက္ရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘဲ စဥ္းစားၾကည္႔ပါဗ်ာ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားေနရမလဲဆိုတာကို။ စိတ္ေတြတင္းထားတဲ႔ ၾကားထဲကေနဘဲ ကၽြန္ေတာ္ပါ မ်က္ရည္၀ဲခဲ႔ရတယ္။
“ငါ တႏွစ္တေခါက္ ရြာကိုျပန္လာမွာပါ၊ သိပ္မၾကာပါဘူးဟာ၊ တစ္ႏွစ္ဆိုတာ ခဏေလးနဲ႔ ကုန္သြားတာပါ။ နင္ဘာဘဲ ျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ငါရဲ႕ ခ်စ္ဦးသူဟာ နင္ပါ။ ငါ႔ နင္႔ကိုဘဲ လက္ထပ္မွာပါ။ စိတ္ခ်ပါ။ ငါ႔ကို ယံုပါ ေ၀ႏွင္းရယ္ …ေနာ္ ”
ခ်စ္သူကို အားေပးစကားေတြ ေျပာၿပီး ႏွစ္သိမ္႔ေနမိတယ္။ သူကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားတစ္ခြန္းဆိုတယ္။
“ ငါ နင္ျပန္လာတဲ႔ အထိ သစၥာရွိရွိ ေစာင္႔ေနမယ္ ”
ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ခဏတာ အိပ္စက္ ေနတယ္။ အဲဒီလို အိပ္စက္ေနရင္းနဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး အိပ္မက္ထဲက ကၽြန္း ေလးဆီကို ပ်ံသန္းခဲ႔မိၾကတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခဲ႔ၾက ပါ တယ္။ ေၾသာ္ ႏွစ္ဦးရည္တူ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုေတာ႔ လည္း အရာရာဟာ အားလံုးလွေနေတာ႔တာပါဘဲ။ ၾကယ္ပြင္႔ ေလးေတြကိုေတာင္ အဲဒီေန႔က မေတြ႕ရပါဘူး။ သူတို႔လည္း ရွက္လို႔ပုန္း ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဦးပဥၹင္းႀကီး ၿမိဳ႕ကိုျပန္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ လိုက္လာခဲ႔ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ အေတြး နယ္ခ်ဲ႕ မိသလဲ မသိ ပါဘူး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို သေဘၤာဆိုက္မွပဲ အေတြးေတြ ျပတ္သြားေတာ႔တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးကို ရထားနဲ႔ ခရီးထပ္ ဆက္ရျပန္တယ္။ မႏၲေလးကို ေရာက္ေတာ႔ ဦးပဥၹင္းႀကီးက သူ႔ ေက်ာင္းကို ေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးကို စၿပီး ေျခခ်မိတာ နဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မိသားစုနဲ႔အတူ ခ်စ္ရတဲ႔ ေ၀ႏွင္းကိုပါ သတိရမိတယ္။ ၿမိဳ႕ကို စေရာက္ေရာက္ျခင္း ျမင္သမွ်၊ ေတြ႕သမွ်ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ အသစ္ အဆန္းေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ႔ ဘုရားေတြကို ဦးပဥၹင္းႀကီးရဲ႕ ကပၸိရႀကီး တစ္ဦးက လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဦးပဥၹင္းႀကီးရဲ႕ ဒါယိကာတစ္ဦး အကူအညီေၾကာင္႔ အမွတ္စရင္းေတာင္းၾကည္႔တဲ႔ အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ရမွတ္ဟာ ဂုဏ္ထူးရ ဘာသာေတြ ျဖစ္တဲ႔ သခ်ၤာနဲ႔ သိပၸံဘာသာတြဲေတြမွာ ၉၀မွတ္ ေက်ာ္ၿပီး၊ က်န္ဘာသာရပ္ေတြမွာ လည္း ဂုဏ္ထူးမွတ္ နီးေနတယ္။ ဦးပဥၹင္းႀကီး ေျပာျပခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္ ရမွတ္နဲ႔ဆိုရင္ မႏၲေလး နည္းပညာ တကၠသိုလ္ ကိုတက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးပဥၹင္းႀကီး ဆႏၵအတိုင္းပါလို႔ဘဲ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကၠသုိလ္ကို ခ်က္ခ်င္း မတက္ရေသးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆို ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာသင္ႏွစ္ အတြက္ ၀င္ခြင္႔ ေလွ်ာက္လႊာေတြ မေခၚေသးလို႔ပါဘဲ။ ဦးပဥၹင္းႀကီး ေက်ာင္းမွာဘဲ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ လုပ္ကိုင္ေပး ေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းတိုင္း၊ သတိရတိုင္း ခ်စ္ရတဲ႔ ေ၀ႏွင္းဆီကိုစာေတြ အဆက္မျပတ္ ေရးသားခဲ႔ပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ၈ လျပည္႔ေတာ႔မယ္။ ျပကၡဒိန္က ရက္စြဲေတြကို ၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ေ၀ႏွင္းဆီ က စာကို ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔တယ္။ တစ္ေစာင္မွ ေရာက္မလာပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ၊ ဘာအေၾကာင္း ေၾကာင္႔ဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔ မရခဲ႔ပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရက္ေတြကုန္ဆံုးလာလိုက္တာ မႏၲေလးနည္းပညာ တကၠသိုလ္ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ေလွ်ာက္ လႊာေတြ ေခၚခ်ိန္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ စိစစ္ ေရး ကဒ္ျပား မရွိလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဆိုတုန္းကလည္း ျပဳလုပ္ထားဆဲ ဆိုၿပီး ေျဖဆိုခဲ႔ တာ ပါ။ ဒါေပမယ္႔ အခုဟာက တကၠသိုလ္အဆင္႔ျဖစ္တာေၾကာင္႔ ျပဳလုပ္ထားဆဲ ဆိုၿပီးတင္လိုက္တာ ေက်ာင္းသား ေရးရာဌာန က လက္သင္႔မခံပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွ ႀကိဳးစားလို႔ မရတာနဲ႔ ဦးပဥၹင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရြာျပန္လႊတ္ၿပီး အျမန္ဆံုး မွတ္ပံုတင္ သြားလုပ္ေစပါတယ္။ ရရာရထားနဲ႔ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ ကို သြားတယ္။ ရန္ကုန္ကေန တစ္ဆင္႔ ရြာကို သေဘၤာနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ၈ လ ေလာက္ ခြဲေနခဲ႔ရတဲ႔ ေမြးရပ္ေျမ ရြာေလးနဲ႔ ေ၀ႏွင္းကို ေတြ႔ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ တဖြား ဖြား ေပၚေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ညေန ၄ နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာလို႔ အားလံုးက အံ႔ၾသေနၾက တယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ႔မွ အေဖက ေက်းရြာ လူႀကီးဆီကို ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္ အစားလဲၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ဘဲ အစ္မလတ္ မိုးစံပယ္ က ဘယ္သြားမလို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေမး တယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမးလိုက္တဲ႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာက တမ်ိဳး ထူးဆန္းေနတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေ၀ႏွင္းဆီကိုဘဲ စိတ္ကေရာက္ေနေတာ႔ သူေမး တာကို ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ဘဲ ရြာထဲခဏသြား မလို႔ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ညေန ေန၀င္ခါစမို႔ထင္တယ္ ရြာ လမ္းမႀကီးမွာ လူေတြရွင္းေနသလိုဘဲ။ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြစြာနဲ႔ ေ၀ႏွင္းတို႔ အိမ္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ႔ မိတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း မႏၲေလးလက္ေဆာင္ေတြ ကိုင္လို႔ေပါ႔။ သူတို႔ ၿခံ၀င္းထဲကို ေရာက္ေတာ႔လည္း ဘယ္သူကိုမွ မေတြ႔ရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေ၀ႏွင္း ေရ ….. ေ၀ႏွင္းလို႔ သူ႔နာမည္ေလးကို ေခၚရင္းနဲ႔ အိမ္ထဲကို ၀င္ လာခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို လည္း ေရာက္ေရာ ေနာက္ေဖးကေနလာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီ ပံုရိပ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နီးလာတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ ဗ်ာ …သူ ဟာကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ႔ ေ၀ႏွင္းပါဘဲ။ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မျမင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ေဖး ေပါက္ကေန တဆင္႔ အိမ္ထဲကို သူ၀င္လာပါတယ္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ကို စခ်င္တဲ႔ စိတ္ေလးေပၚလာတာနဲ႔ ဧည္႔ခန္းထဲက တေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ပုန္းေနလိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး သူ ဧည္႔ခန္းထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေနာက္ကေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပုခံုးေလးကို လက္နဲ႔ ပုတ္ လိုက္တယ္။ သူက လွည္႔ၾကည္႔ရင္း မထင္မွတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို၊ မထင္မွတ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ထင္ တယ္။ ေ၀ႏွင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည္႔ လာတယ္။ သူအဲဒီလို စိုက္ၾကည္႔တဲ႔ အၾကည္႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ကို သြားခါနီး တရက္အလို သူနဲ႔ ခြဲခြာရေတာ႔ မယ္လို႔ သိလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ အဲဒီလို အႀကည္႔မ်ိဳး ၾကည္႔ခဲ႔ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာစကားမွေျပာမသြားဘဲ သူ လွည္႔ထြက္ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးဗ်ာ။
သူ႔အတြက္ ၀ယ္လာတဲ႔ လက္ေဆာင္အထုပ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး အမွတ္မထင္ဘဲ ဧည္႔ခန္းထဲက နံရံကို ၾကည္႔မိ တယ္။ ေလာကႀကီး ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလည္းဗ်ာ။ နံရံမွာ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ၀င္းျမင္႔ နဲ႔ ေ၀ႏွင္းတို႔ မဂၤလာ ေဆာင္ ဓာတ္ပံုႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘာေတြလည္း … ဘယ္လိုနားလည္ရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မိနစ္အ ေတာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။ စိတ္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ႏွင္းတို႔ အိမ္ထဲကေန ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေ၀ႏွင္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ သစၥာေဖာက္ မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တထစ္ ခ် ယံုၾကည္တယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ၀င္းျမင္႔က ေ၀ႏွင္းကို အတင္းအဓမၼအႏိုင္က်င္႔ ၿပီး … ဟာကြာ … ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး ရြာလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ေတြ႔ပါၿပီ … ကၽြန္ေတာ္ ရွာေနတဲ႔ သူကိုေတြ႔ ပါၿပီ။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚမွာ ဆားၾကမ္းေတြကို တင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕တည္႔တည္႔ကေန ေမာင္းလာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္တားၿပီး ရပ္ ခုိင္းလိုက္ေတာ႔ သူ ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ သူ႔အက်ၤီစကိုကိုင္ၿပီး ေထာ္လာဂ်ီေပၚကေန ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ ေဒါသေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေန တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ လက္သီးေတြကို ၀င္းျမင္႔ မ်က္ႏွာဆီ ပစ္သြင္းလိုက္တယ္။ သိပ္ မၾကာလိုက္ပါဘူး ၀င္းျမင္႔ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာတခုမွ မတံု႕ျပန္ ဘဲနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းဆိုတယ္။ ညက်ရင္ ဆားတြင္းက တဲကို ငါေရာက္ေအာင္ လာခဲ႔မယ္တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မ ေျပာဘဲ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ခ်စ္သူကို ဆံုးရံႈးလိုက္ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တခဏတာ အတြင္းမွာဘဲ အနာ ဂတ္ ေပ်ာက္သြားတဲ႔ လူတ ေယာက္လို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ႔သမွ် ေတြဟာ ဘာတခုမွ အရာမထင္ ေတာ႔သလို ျဖစ္ခဲ႔ရပါ တယ္။ ညေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေယာက္ဖ ကိုေအာင္၀င္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ ဆားတြင္းက တဲမွာ အိပ္ဖို႔ အေဖနဲ႔အေမကို ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာေတာ႔ ကိုေအာင္၀င္းက သူ႔မိတ္ေဆြ တဦးဆီကေနၿပီး မီး ေတာက္ ခ်က္အရက္တလံုးနဲ႔ စားစရာ အျမည္းေတြ ယူလာပါတယ္။ တဲကိုလည္း ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ တ ေယာက္တည္း အရက္ ေတြ ထိုင္ေသာက္ေနမိတယ္။ အရက္နဲ႔ အထိအေတြ႕မရွိဘူးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီး ေတာက္ အရက္တခြက္ ေမာ႔ေသာက္လိုက္ေတာ႔ ပူရွတဲ႔ အရသာနဲ႔ အတူ ခဏအၾကာမွာေတာ႔ ျပန္အန္ထြက္ လာတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းက နားလည္စြာနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ လိုအပ္တာေတြ အားလံုး လုပ္ ေပးပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ၀င္းျမင္႔လည္း လက္ထဲမွာ အရက္တလံုး ကိုင္ၿပီး တဲထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ေနတဲ႔ စားပြဲေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ပုခံုးကုိဖက္ၿပီး သူငိုပါေတာ႔တယ္။ နားမလည္ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိ ၾကည္႔မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ဲၿပီး သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရွင္း ျပတယ္။
“မင္း ငါ႔ကို အထင္ေတြ လြဲေနၿပီ မိုးေက်ာ္သူ၊ တကယ္ေတာ႔ ငါဟာ ေ၀ႏွင္းရဲ႕ အရွက္နဲ႔ သိကၡာကို ကာကြယ္ေပး လိုက္တာပါ။ ဒီကိစၥ ေတြကို ငါ ဘာတခုမွ မသိရိုး အမွန္ပါ။ တရက္မွာ ငါ႔ကို ေအးေအး၀င္း လာေခၚတယ္။ အေရး တႀကီး တုိင္ပင္စရာ ရွိလို႔ပါတဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း ေအးေအး၀င္း အိမ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သူက ေျပာတယ္။ ေ၀ႏွင္းမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီတဲ႔။ ငါ အရမ္းအံ႔ၾသသြားတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔လဲလို႔ ေမးေတာ႔ မင္းနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္။ သူလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး ကူညီတာပါဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေ၀ႏွင္းသူ႔ဆီကို ဖြင္႔ေျပာၿပီး အကူ အညီေတာင္းတဲ႔ အခ်ိန္က အရမ္းကို ေနာက္က်ေနခဲ႔ၿပီကြာ။ သူေျပာတာကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုယ္၀န္ ၂-၃ လ ရွိေနၿပီတဲ႔။ မင္းဆီကို စာေရးၿပီး အေၾကာင္းၾကားထားတာလည္း လိပ္စာမွားလို႔ ဆိုၿပီး ျပန္ေရာက္လာ တယ္။ အဲဒီလိပ္စာကလည္း ေအးေအး၀င္း ကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔အိမ္ကို သြားေတာင္းၿပီး ေရးထားတာ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္ဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္ကြာ”
အဲဒီလိုေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို ေရးထားတဲ႔ စာကို ထုတ္ျပတယ္။ မီးအိမ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာအိတ္ေပၚက လိပ္စာကို ၾကည္႔လိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာတင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ႔ၾသသြားမိတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ စာအိတ္ေပၚက လိပ္စာက
“ဦးနာဂ၀ံသ
တဆင္႔ မိုးေက်ာ္သူ
ကင္း၀န္မင္းႀကီး ေက်ာင္းတိုက္၊
ဘုရားႀကီး အနီး၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕။
အမွန္တကယ္ ဦးပဥၹင္ႀကီး ေက်ာင္းတိုက္ နာမည္က
“ျမင္း၀န္မင္းႀကီး ေက်ာင္းတိုက္၊
ဘုရားႀကီးအနီး၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕။ ” ပါ။

ကံၾကမၼာတရားရဲ႕ စနစ္တက် လြဲေခ်ာ္မႈေတြကို အံ႔ၾသရင္းနဲ႔ ၀င္းျမင္႔ေျပာတာကို ဆက္နားေထာင္ ေနမိတယ္။
“ငါလည္း ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ ငါက မင္းတို႔အိမ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖြင္႔ေျပာျပရင္ ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားလို႔ ေအးေအး၀င္းကို ေမးတယ္။ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ႔ အဲဒီလို ဖြင္႔ေျပာလိုက္ရင္ မင္း မိသားစုရဲ႕ အၾကည္႔ေတြ၊ စကားေတြကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္ဘူးတဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ သူကဆက္ေျပာတယ္။ အခုအခ်ိန္ မွာငါစဥ္းစားထားတာ တခုရွိတယ္။ နင္သာ လက္ခံမယ္ဆိုရင္ ေ၀ႏွင္းကိစၥကို တာ၀န္ယူေပးပါ။ နင္သူ႕ကို လက္ထပ္ ေပးပါတဲ႔။ မင္း စဥ္းစားၾကည္႔ပါ မင္းနဲ႔ ေ၀ႏွင္းေရာ ငါ႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါ မင္းဘက္ကို မၾကည္႔ႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ေ၀ႏွင္းရဲ႕ အရွက္နဲ႔ သိကၡာဟာ မင္းထက္ ပိုအေရးႀကီး ေနလို႔ပါ။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ငါလည္း ေ၀ႏွင္းကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မင္းနဲ႔ေ၀ႏွင္း ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီးတဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ငါ သူ႔အေပၚမွာ ထားတဲ႔ အဲဒီစိတ္ေတြအားလံုးကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္႔ကို သူငယ္ခ်င္းစိတ္နဲ႔ပဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ငါမင္းတို႔ အေပၚ မွာ ဆက္ဆံခဲ႔၊ စိတ္ထားခဲ႔တယ္ဆိုတာကို ငါက်ိန္ေျပာ၀ံ႔ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း”
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေျပာစရာစကားေတြအားလံုး ဆြံ႕အ သြားခဲ႔ရပါၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ ေျပာရမလဲ ဘာလုပ္ရ မလဲဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ႔ ပါဘူး။
“ေအးကြာ၊ ငါမင္းကို အထင္လြဲခဲ႔၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားခဲ႔တာေတြအတြက္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါ႔အေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုး မင္းကို မွာခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ မင္းအေနနဲ႔ အရင္က ေ၀ႏွင္းရဲ႕ အတိတ္သမိုင္းေတြကုိ ေမ႔ပစ္ၿပီး တစ္သက္လံုး ၾကင္ၾကင္ နာနာ သစၥာရွိရွိ ေပါင္းသင္းေပးပါ။ အထူးသျဖင္႔ ဘာမွမသိေသး၊ လူ႔ေလာကကို ေရာက္မလာေသးတဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ ေသြးသား ေလးကို မင္းရဲ႕ ရင္ေသြးတစ္ေယာက္လို
သေဘာထားေပးပါ။ မင္းဟာ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ စိတ္ႏွလံုး ပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေရာ၊ ငါ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ေရာ ငါဂုဏ္ယူပါတယ္။ မင္းနဲ႔ ေ၀ႏွင္းတို႔အိမ္ေထာင္ေရး အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ပါေစလို႔ ငါဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ကြာ။ မင္းအေနနဲ႔ ဘာအကူအညီပဲ လိုလို ငါ႔ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အကူအညီေတာင္းပါ။ ငါ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ကူညီပါ႔မယ္။ ဒါက လည္း ဘာသေဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို စိတ္အလိုတစ္ခုပဲ ၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားမိတဲ႔ ငါ႔ရဲ႕ မိုက္ျပစ္ကို ေပးဆပ္ ခ်င္လို႔ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး ဟာ ကံတရား စီမံတဲ႔အတိုင္း ငါတို႔ေတြ ကျပခဲ႔ၾကရတာပါ ”
“ ေအးပါ မိုးေက်ာ္သူရာ စိတ္ခ်ပါ။ မင္းအခုလို အျဖစ္မွန္ေတြကို သိသြားတဲ႔အတြက္ပဲ ငါ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာရ၊ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ေ၀ႏွင္းကိုေရာ၊ သူ႔ရင္ေသြး ေလးကိုပါ ငါတစ္သက္လံုး ေစာင္႔ေရွာက္သြားပါ႔မယ္ကြာ”
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း ”
ေနာက္ ၂ ရက္အၾကာမွာဘဲ အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္ကဒ္ ရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မႏၲေလးကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ႔ တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တိုက္ အ၀င္ကို ေရာက္ေတာ႔ သတိတရ နဲ႔ မုဒ္ဦးကို ေမာ႔ၾကည္႔မိတယ္။
“ ျမင္း၀န္မင္းႀကီး ေက်ာင္းတိုက္” ဆိုတဲ႔ ကဗၺည္း စာတန္းကို တလံုးခ်င္းစီ ဖတ္ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းတိုက္ထဲ ကို ၀င္ခဲ႔မိပါတယ္။ ေန႔ရက္ေတြကို တစ္ျဖည္းျဖည္း ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ႔မိတာ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နည္းပညာတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို ေရာက္ရွိ ခဲ႔ပါၿပီ။ ရြာကေနၿပီး မႏၲေလးကို ဘုရားဖူးလာတဲ႔ လူႀကံဳေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ ေ၀ႏွင္း သမီးမိန္းကေလး ေမြးေၾကာင္း၊ သမီးေလးရဲ႕ နာမည္ကိုလည္း “မိုးျမင္႔ေ၀” လို႔ေပးထား ေၾကာင္း ၾကားသိလိုက္ရတယ္။ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဖူးေသးတဲ႔ သမီးေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးေတြ ထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး အေျခအေနကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔လည္း အားလံုး အဆင္ ေျပသာယာ ခ်မ္းေျမ႕တဲ႔ အေၾကာင္းကို ၾကားသိရပါတယ္။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္း ၾကားရ ေတာ႔ အတိုင္းထက္ အလြန္ဘဲ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ သမီးေလး မိုးျမင္႔ေ၀ ကိုျမင္ဘူး ၾကည္႔ဘူးခ်င္တဲ႔ စိတ္က ကၽြန္ေတာ္႔ ကို ေတာ္ေတာ္ ေလး စိုးမိုးထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီးတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ရက္ရွည္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရြာ ျပန္ၿပီး သမီေလးကို ျပန္ေတြ႔မယ္လို႔ စိတ္ကူးၾကည္႔မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တဖက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔ သာယာ ခ်မ္းေျမ႕ေနတဲ႔ သူတို႔မိသားစု ဘ၀ေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။ အဲဒီလို ေတြးမိ တာေၾကာင္႔ ရက္ ရွည္ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရြာကို မျပန္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ၿမိဳ႕မွာတင္ သင္တန္းေတြတက္လိုက္၊ ဦးပဥၹင္း ႀကီး ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ လုပ္ေပးလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ေစခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုေရာက္ရွိေနတဲ႔ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္း အ၀ိုင္းထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူငယ္ခ်င္ေတြ စၾက။ ေနာက္ၾကပါတယ္။ အသည္းႏွလံုး မရွိတဲ႔ လူႀကီး တဲ႔။ အမွန္တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခ်စ္တတ္တဲ႔ အသည္ႏွလံုးရွိပါတယ္။ အဲဒီ အသည္းႏွလံုးကိုဟာ သူမ်ားေတြလို ၁၅၀၀ ေမတၲာမ်ိဳးနဲ႔သာ ရွင္သန္ေန တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားကို စိမ္းလန္းတဲ႔ ေျမျပင္တစ္ခုနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းလိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေျမျပင္ေလးရဲ႕ အလယ္မွာ ကြက္လပ္ေလး တစ္ခု ရွိေနမွာပါ။ အဲဒီ ကြက္လပ္ေလးဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္လည္း ဆိုေတာ႔ သမီးေလး မိုးျမင္႔ေ၀ အတြက္ပါဘဲ။ တေန႔ေန႔မွာ ကြက္လပ္ေနရာေလးကို သမီးေလး ေရာက္ရွိလာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို အဲဒီကြက္လပ္ေလးမွာ သမီးေလး ေရာက္လာတယ္ ဆိုရင္ လွပေမႊးႀကိဳင္တဲ႔ အပင္ေလးေတြ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘ၀ကို ေပးဆပ္လိုက္မွာပါ။ အဲဒီလို ေပးဆပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို ၁၅၀၀ ေမတၲာမ်ိဳးနဲ႔ မရွင္သန္ေစဘဲ မိဘ ေမတၲာမ်ိဳးနဲ႔ ရွင္သန္ေန ေအာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းခဲ႔တာပါ။

စိမ္းလန္းတဲ႔ ေျမျပင္ေလးအလယ္မွာ ရွိတဲ႔ ကြက္လပ္ေနရာေလးထဲကို သမီးေလး ေရာက္လာမယ္ေန႔ …. ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ …………….။ ။

အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တခါတရံမွာ အရမ္းကို ဆန္းျပားလွၿပီး၊ အရမ္းလည္း အံ႔ၾသခဲ႔ရတာေတြ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ ၾကာတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံရရွိခဲ႔ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္း
မိုးစက္ေရ…… သတိရစြာနဲ႔ စာေရးလိုက္တယ္ကြာ။ မင္း ဘာမွာရွိေနတယ္ဆိုတာ သိန္းျမင္႔ ေျပာျပလို႔ ငါသိရ တာ။ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ႔ လူခ်င္းလည္း မေတြ႔ႏိုင္၊ စာခ်င္းလည္း မဆက္သြယ္မိနဲ႔။ ႏွစ္ေတြကို အေတာ္ ၾကာေပါ႔ကြာ။ သူငယ္ခ်င္းေရ … ငါဆီက စာရေတာ႔ မင္း ၀မ္းသာျခင္းနဲ႔ အတူ အံ႔လည္း အ႔႔ံၾသေန ေလာက္ေရာေပါ႔။ ငါ မင္းကို ရင္ဖြင္႔ခ်င္လို႔ပါကြာ။ ငါ အခု မအူပင္ အစိုးရ နည္းပညာေကာလိပ္မွာ တာ၀န္က် ေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မိုးစက္ ….. ငါ ….ငါ သမီေလးကို ေတြ႕ရၿပီကြ။ ငါ အရမ္း၀မ္းသာၿပီး ေပ်ာ္ ေနတယ္ ကြာ။ ဘယ္လို ေတြ႔တာလဲ ဆိုတာေတာ႔ မင္း သိခ်င္ေနမွာဘဲ။ ငါေျပာျပမယ္ သူငယ္ခ်င္း။ တစ္ေန႔ ငါ စာသင္မယ္ ဆိုၿပီး EP Class ကို သြားတယ္ကြာ။ အဲဒီမွာတင္ ေရွ႕ဆံုးက ထိုင္တဲ႔ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ကို ငါ သတိ ထားမိတယ္။ ေ၀ႏွင္းနဲ႔ ေတာ္ ေတာ္ ဆင္တယ္ကြာ။ စာ စသင္သင္ခ်င္း ေမးမလို႔။ ဒါေပမယ္႔ ငါ မေမးျဖစ္ဘူး။ ငါ႔စိတ္ေတြကို ထိန္းလိုက္တယ္။ စာသင္ၿပီးလို႔ အတန္းထဲကေန ထြက္ခါနီးမွာ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္တာနဲ႔ အဲဒီ ေက်ာင္းသူေလးဆီကို သြားၿပီး “ သမီး … သမီး နာမည္ ဘယ္လိုေခၚ လဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ႔ “မိုးျမင္႔ေ၀ ပါ ဆရာ” မတ္တပ္ေလးရပ္ၿပီး သမီးေလးက ေျဖလာတယ္။ အတန္းထဲကေနထြက္လာၿပီး ေသခ်ာေအာင္ ငါ ဌာနက ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ကိုယ္ေရးဖိုင္ထဲမွာ သြားၾကည္႔တယ္။ ဟုတ္တယ္ကြ … ဟုတ္တယ္ … ငါ႔ သမီးေလး မိုးျမင္႔ေ၀ မွ မိုးျမင္႔ေ၀ အစစ္ကြ။ ငါ ၀မ္းသာလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါ သမီးေလးနဲ႔ ဆံုေတြ႔ခြင္႔ ရၿပီ။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ငါေစာင္႔ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေလးကို ေရာက္ၿပီ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းနဲ႔ လူခ်င္းမ်ားဆံုေတြ႕ခြင္႔ ရမယ္ ဆိုရင္ ဒီထက္ အမ်ားႀကီး ေျပာျပခ်င္တယ္ ကြာ။ အခုေတာ႔ ဒီေလာက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ …ငါအရမ္းေပ်ာ္ေနလို႔ ။ သတိရစြာျဖင္႔
မိုးေက်ာ္သူ
မိုးေက်ာ္သူ ရဲ႕ စာကို ဖတ္လို႔အၿပီးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလည္း ပီတိေတြနဲ႔အတူ ၿပံဳးရႊင္ေနခဲ႔ပါတယ္။ စိမ္းလန္းေသာ ေျမျပင္ ေလးရဲ႕ အလယ္က ကြက္လပ္ေလးမွာ သမီးေလး မိုးျမင္႔ေ၀ ေရာက္လာၿပီ ဆိုေတာ႔ လွပေမႊးႀကိဳင္တဲ႔ ပန္းကေလးေတြအျဖစ္ သူ ေပးဆပ္ေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။

မိုးစက္
24 . 10 . 2007 (1:53 AM)