@ ၀ိဥာဥ္႐ွိေသာခႏၶာကိုယ္ျဖင္႔ အသက္႐ႈတတ္လာျခင္း @

အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႔ကြၽန္ေတာ္ စာဖတ္၀ါသနာပါလာခဲ႔တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေရာ မင္းက စာေတြမဖတ္ခဲ႔ဘူးလို႕လား ကတ္သီးကတ္သက္ ေမးလာခဲ႔ရင္ ကြၽန္ေတာ္ အေၾကာင္းကိုစၿပီး ေျပာမွရမယ္ ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကအဖိုး၊ အဖြားနဲ႔ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ႀကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မိသားစုရယ္၊ အေဖရဲ႕အစ္မ ကြၽန္ေတာ္႕အေဒၚမိသားစုရယ္ မိသားစု ၂ စုေနၾကတယ္။ အေဒၚမွာ သမီး ၃ေယာက္႐ွိတယ္။ သူတို႕က စာဖတ္အား အရမ္းသန္တယ္။ ဘယ္လိုစာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္ထင္လဲ။ လြန္ထားထား၊ လမင္းမိုမို၊ မီကိုဇူးဇင္ စသျဖင္႔ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ဖတ္တာမ်ားတယ္။ အဲဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ မဖတ္ တတ္ဘူး။ အသက္ေတြတျဖည္းျဖည္းႀကီးလာေတာ႔ သူတို႔ေတြနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႕ အိမ္ခြဲသြားၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ တို႔အိမ္းအနားက အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ႔တယ္။ အစ္ကိုႀကီးက စာအရမ္း ဖတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲေျဖၿပီးခါစနဲ႔ အဲဒီအစ္ကို နဲ႔ရင္ႏွီးခါစနဲ႔သြားေတြ႕ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔မွာအခ်ိန္ေတြပိုေနတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။ သူနဲ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ျဖစ္တုိင္း သူဖတ္တဲ႔ စာအုပ္ ေတြ၊ အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေတြကို အၿမဲေ၀ဖန္သံုးသပ္ၿပီးေျပာတယ္။ သူအဲဒီလိုေျပာတိုင္း ကြၽန္ေတာ္က ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေနလိုက္တယ္ေလ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ သူကကြၽန္ေတာ္႔ကို လက္ဖက္ ရည္လည္းတိုက္တယ္။ မုန္႕လည္းေကြၽးတယ္ေလ။ ၾကာေတာ႕သူေျပာသမွ်ကိုနားေထာင္ရတာ ပ်င္းလာတယ္။ ကိုယ္လည္းသူလိုပဲေျပာတတ္ခ်င္လာတယ္။ ေျပာခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔မွာက ေျပာစရာဆိုလို႔ ေက်ာင္း စာနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ သင္ခန္းစာကအေၾကာင္းေတြပဲ႐ွိတယ္။ တကယ္ကို စာေပနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အဲဒီေလာက္ထိ ရင္ႏွီးမႈရွိတာ။ ကြၽန္ေတာ္႔မိဘေတြကလည္း တစ္၀မ္းတစ္ ခါးအတြက္ အားတင္ၿပီးႀကိဳးစားေနၾက သူေတြ ဆိုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔တို႕ကို စာေပနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ကိုယ္႕အေၾကာင္းေျပာေနတာ နဲ႔တင္ လိုရင္းကိုမေရာက္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ရက္က်ေတာ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ရင္းနဲ႔ အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာျဖစ္တယ္။ အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဖတ္လို႕ ေကာင္းမယ္္႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ငွားဗ်ာ လို႔ေတာင္းဆိုၾကည္႔ လိုက္ေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာခ်က္ျခင္းၿပံဳးလာၿပီး၊ ေအး ဒီကေနျပန္သြားရင္ အိမ္ကိုလိုက္ယူကြာတဲ႔။ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ၿပီး တာနဲ႔ သူအိမ္ကိုကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္။ သူ႔အခန္းက စာအုပ္ စင္၂ ခုမွာ စာအုပ္ေတြအျပည္႔ပဲ။ စာအုပ္၊ စာေပမ႐ွိတဲ႔အခန္းက အသက္၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ႔ေနတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔တူတယ္ကြ။ သူကေတာ႔႐ိုး႐ိုးေလး ေျပာရင္းနဲ႔ သူအခန္းထဲကစာအုပ္ေတြကိုႀကြား လိုက္တာပါ။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ကြၽန္ေတာ္႔ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ၿပီးသံုးသပ္ ၾကည္႔မိတယ္။ ငါ ေနတဲ႔အခန္းက ၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ႔ေနတဲ႔အခန္းနဲ႔တူေနၿပီေပါ႔ ဆိုတဲ႔အေတြးကေလး ၀င္လာတယ္။ ခံစားသူမ်ားအႀကိဳက္မဂၢဇင္း၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ကိုေပးဖတ္တယ္။ ခုႏွစ္ေတာ႔ကြၽန္ေတာ္ တိတိ က်က်မမွတ္မိ ေတာ႔ဘူး။ မဂၢဇင္း၀တၳဳတိုေတြအမ်ားႀကီးထဲက စာဖတ္ပရိတ္သက္ အႀကိဳက္ဆံုး ေတြကိုေ႐ြးခ်ယ္ ျပီးထုတ္ထား တဲ႔စာအုပ္ပါ။မစာေရးဆရာေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ အဲဒီ အထဲက စာေရး ဆရာ ၂ ေယာက္ကိုေတာ႔ နာမည္ေတြသိတယ္။ စာေရးဆရာ မင္းလူနဲ႔ တာရာမင္းေ၀ပါ။ စာေရးဆရာေတြ ကလည္း ေကာင္းေတာ႔ အဲဒီစာအုပ္ကို လက္ကေန မခ်ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး တစ္ရက္တည္းနဲ႔ အၿပီးထိုင္ဖတ္ ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ေန႔သူနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းကို သူေျပာတာ ကိုကြၽန္ေတာ္မေစာင္႔ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ႔ဇာတ္လမ္းထဲကဇာတ္ေကာင္ ပံုစံ စ႐ိုက္ ေတြကို ေရပတ္မ၀င္ေအာင္ေျပာျပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ကအေျပာ သမားျဖစ္ခဲ႔ၿပီး၊ သူက ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမွ်ကိုလက္ဘက္ရည္ေလးေသာက္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး နားေထာင္ ေနတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြ ကစၿပီး တစ္အုပ္၊ တစ္အုပ္နဲ႔အစ္ကိုႀကီးစီကေနယူ ယူဖတ္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္၀ိုင္းေလးဟာစိုေျပာလာခဲ႔ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မၾကားဖူး၊ မသိဘူးတဲ႔ ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး ေတြရဲ႕အဆိုအမိန္႔ေတြ႐ြတ္ ျပတယ္။ ၀တၳဳတိုေတြထဲကရလာတဲ႔ ရသေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျမင္ ေတြဖလွယ္ရင္း၊ ျငင္းက်၊ ခုန္က်နဲ႔ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေလးျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစၿပီး စာအုပ္၊ စာေပေတြကိုကြၽန္ေတာ္ ႐ူး႐ူးမူးမူ ဖတ္ခဲ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ေနတဲ႔အခန္း၊ ကြၽန္ေတာ္႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ စာအုပ္၊ စာေပေတြနဲ႔ျပည္႔နက္ေနခဲ႔တယ္။ အခုဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ၀ိဥာဥ္႐ွိတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔႐ွင္သန္ေနၿပီလို႔ထင္တယ္။